Emeklerimi söylese, dili olsa ablamin,

Üç kardesi daha vardi, o rahmetli babamin.

Ikisi çocuksuz öldü, mirasi babamindi,

Oglu razi olmayinca, biride halamindi.

Onu da biz satin aldik, verdigimiz parayla,

Taksit, taksit ödemistik, iki sene arayla.

Bütün emlak bize kaldi, yirmi sene geçindik,

Ne kimseyle dargin durduk, ne kimseye gücendik.

Biz severdik, komsulari onlar bizi sayardi,

Bize ayrilik düsünce, felek ortayi yardi.

Biz kendi istegimizle, çekildik inzivaya,

Gözlerimiz takiliyor, bazen eski yuvaya.

Ben bu gece her nedense, andim çocuklugumu,

Bey oglunun deresinden, basa kadar yürürüm.

Köyün karsi tepesinden, duysan horoz sesini,

Rüzgârlari var insanin, mest eder nefesini.

Komsularim su doldurur, ya arkta, ya çesmede,

Sigirlari otlamakta, buzaglar güresmede.

Yavas yavas yürümekte, etrafima bakmakta,

Köy yolunu takip ede bendin suyu akmakta.

Üç sene oldu, galiba? Su almislar pinardan,

Akitmislar köy içine, demir künkle kenardan.

Suyu getiren hükümet, açmisti bir çukuru,

Köylü kaynar sudan içer, çünkü açiktir boru.

Köyde üç degirmen vardi, sonra indi ikiye,

Bilmem niçin yapmadilar, sanki yikildi diye.

Filvaki derelerinde, birçok degirmen vardir,

Parmak hesabile saysan, bunlar on bir kadardir.

Komsulardan söz açayim, halleri sona, kalsin,

Kimine sekersin deyim, kimine deyim balsin.

Yusuf ‘ danmi baslayayim, yoksa Bey oglundan mi?

Hepsine ayri sevgim var, bilmem acep ondan mi?

Yukaridan baslayayim, sonra oradan açarim,

Zül fi yâre dokunursa, sikisirsam kaçarim.

Zira köyüm çok tembeldir, sevmiyor çalismayi,

Önüne bir tepe çiksa beceremez açmayi.

Vardi tatli fikirlerim, köyümün ilasina,

Tahakkuk ettiremedim, tembellik belasina.

Degirmeni vaat etmistim, köyde birkaç asiga,

Taksak ufak bir makine, kavusuruz isiga.

Simdi köyüm, hastalarla, seyyahlarla dolardi,

Imkân kaçti, tat kalmadi, ne suda ne ekmekte.

Yusuf ‘ tan söz açacaktik, yine daldik âleme,

Köyümün türlü derdi var, asla gelmez kaleme.

 Bu Yusuf ki köyün basi, her seye gözü yoktur,

Dünya mali umursamaz, birinde gözü yoktur.

Bir zamanlar hevesliydi, vardi sakli emeli,

Bekledigi olmamisti, felege ne demeli.

Ikinci bir telas oldu, kendisine bu hengam,

Bekledigi mürüvvetti, takdir aldatti encam.

Baska türlü senlik verir cemaate gelmesi,

Içi, ne olursa olsun, bize yeter gülmesi.

Muradim olmadi diye, hiç kendini yermesin,

Hayirsiz olduktan sonra, hak ona da vermesin.

Sira ile geliyoruz, simdi geçtik karsiya,

Menfaati olmayinca asla gitmez çarsiya.

Bu da herkese malum ki, Sevket ile Davut ‘ tur,

Osman amca böylemiydi, ogullari anuttur.

Davut ama gene sohbet ile yine de cana yakin,

Sopan yok ise Sevket ‘ e, asla sokulma, sakin.

Çünkü o bes kurus için, adam satar pazarda,

Sözünü geçirmek ister, hem söyler, hem kizarda.

Herhangi bir pazarlikta, tutusursan sevkete,

Ya oradan kaçmalisin, ya ugrarsin negmete.

Hâlbuki çok hukukumuz, ecdattan beri vardir,

Para Sevketin canidir, insan da o kadardir.

Simdi geldik, dört kardese, o munis insanlara,

Sakin yasamalarindan, can katarlar, canlara.

Rauf’ un bir vekili var, kendi bulunmaz evde,

Isin varsa kendisiyle, birde sorarsin nerde.

Üç gün evvel ayrilmistir, mutlak gitmis pazara,

Sende kalkip gitmelisin, lüzum yok intizara.

Dönmez eve dolmayinca, ne ola ki haftasi,

Her seye sogukkanlidir, bu da baska safhasi.

Torun sahibi olmuslar, birinin çikmaz sesi,

Bahadir ile Mehmet’in çalismaktir hevesi.

Bir zamanlar Mehmet ile uzun sene dolastik,

Baskasinin tesiri ile pis bir ise bulastik.

Isi tamama erdirmek, bu idi emelimiz,

Öküz araba kaçina, bosta kaldi elimiz.

Üç arkadas idik, o gün, üçümüzde hazirdik,

Bir sürü düsman gelseydi, köklerini kazirdik.

Bir erkeklik görünmedi, ne onlardan, ne benden,

O hevesle çikmis idik, hem silahli erkenden.

Geri döndük, eli bostuk, yuhaladi, halk bizi,

Silahlari geri soktuk, ne av vardi ne izi.

Burada biraz suçluydu, ta… Kendisi Mehmedin,

Madem böyle yapacaktin, niye bize demedin?

Simdi durduk her ikimiz Mehmet’ e çatiyoruz,

Av kaçinca her üçümüz, havaya atiyoruz.

Buda böyle geçmis idi, gençlik idi ne dersin?

Bu oyunda kazanmak var, ya kaybeder gidersin.

O çamlar hep bardak oldu, tarihlere karisti,

Köyün delikanlilari, bu yolda çok yaristi.

Simdi geldik ayni soydan, bir baska dört kardese,

Anadan kardes sayarsan, bunlar çikar bese.

Evvela bir, iki, derken, sonra da dört oldular,

Hele birer ev yapinca, mahalleye doldular.

Bu dört kardes gece gündüz, kazma, sapan sallarlar,

Ayrilinca yetmez oldu, kardeslere tarlalar.

Bu kardesler yasiyordu, ala külli ne ise,

Araziler daralinca, kalmak düstü Veise.

Ne mülkü var ise satmisti, Âdem’ in yok senedi,

Veis Adapazari’nin hayatini denedi.

Veisin parasi azdi, Adapazari pahali,

Amma bir gün geri geldi, hayret etti ahali.

Kardeslerin degerlisi, rahmetli Süleyman’di.

Yoklugunu duyanlarin, ne müthis kalbi yandi.

Hele Âdem konusmasin bir cemaat içinde,

O burnundan (hik) demesi, bilmiyorum, niçin de.